Moda w filmie: "Artysta" (The Artist) (2011)

Moda to nie tylko ulica, pokazy mody, stylizacje czy sesje zdjęciowe. Także moda znajduje swoje miejsce w takich dziedzinach jak m.in. film, muzyka. Ubiór w filmach od samego początku był jego nieodłącznym elementem. Kostium sprawiał, że dany aktor czy aktorka umiejsciowali swoje role w odpowiednim miejscu i czasie. By odpowiednio oddać ducha tamtych czy nawet obecnych czasów. 

Na samym początku nie było tak różowo jak dziś. Początkowo ubrania, które nosili aktorzy pochodziły z ich własnych szaf. Musieli również pilnować, aby ich kostiumy, fryzury i makijaż nie róźniły się między ujęciami tej samej sceny. Wyjątkiem były filmy historyczne. W tym celu wypożyczano stroje z teatrów. W 1912 r. dzięki Adolphowi Zukorowi (założycielowi wytwórni Paramount) utworzono funkcję kostiumografa na potrzeby produkcji "Królowa Elżbieta". Zatrudnił do tego znanego francuskiego projektanta mody, Paula Poireta. Jednak powstanie samodzielnych działów kostiumowych było z kolei zasługą producenta i reżysera D. W. Griffith'a. To on podczas produkcji filmu "Nietolerancja" z 1916 r. zadbał o to, aby aktorzy jak i statyści mieli specjalnie przygotowane kostiumy. Z czasem rola kostiumu nabierała coraz większej wagi. Wiele gwiazd, szczególnie komediowych budowało swoje postacie na odpowiednim doborze strojów. Aktorki grające główne role w filmach był kontrolowane przez wytwórnie w kwestii doboru swojego ubioru. Widzowie bardzo często identyfikowali się z główną postacią i jej historią, przez co chętniej inspirowali się strojem ulubionej gwiazdy. Rola kostiumologów zaczynała być coraz bardziej doceniana - zaczęto tworzyć pełne etaty, czas pracy był usystematyzowany. Dodatkowo cenioną umiejętnością było odpowiedni, ostrożny dobór kolorów do czarno-białych filmów; dobry kostiumograf musiał wiedzieć, jak dana barwa będzie wyglądać na taśmie. Wielkie wytwórnie zaczęły masowo zatrudniać znanych projektantów mody w celu udoskonalenia tej dziedziny. Pod koniec lat 20. sztuka tworzenia kostiumów ugruntowywała swoją pozycje w świecie kinematografii.

Z lat 20. powrócimy do teraźniejszości i do filmu "Artysta" w reżyserii Michela Hazanaviciusa. Jeden z nielicznych filmów czarno-białych, a tym bardziej niemych w dzisiejszych czasach inspirowany kinem lat 20. Autorem kostiumów był Mark Bridges. Miał on jedynie osiem tygodni na przygotowanie strojów do produkcji. Obejrzał szereg niemych filmów, by móc dobrać odpowiednie akcesoriach, długość spódnić oraz jakie były noszone ubrana. Jego trud pracy się opłacił. Dostał Oscara w kategorii najlepsze kostiumy. Styl Peppy Miller był inspirowany Joan Crawford, gwiazdą kina niemego. Większość kreacji została stworzona przez krawców z Los Angeles. Ponad osiemdziesięcioletnie oryginały były zbyt delikatne i kruche dla tak ruchliwej postaci. Kostiumolog nalegał, żeby podczas szycia stosowano konstrukcję strojów z tamtych lat. Co się okazało później było to dość skomplikowane. Sukienki wyglądające na proste były w rzeczywistości bardzo złożone. Jak wspomniałam wyżej, sprawa doborów kolorów w filmie czarno-białym było kwestią kluczową. Nie wszystkie barwy dobrze prezentują się w szarości, a kontrast pomiędzy strojem a scenografią decyduje o wyrazistości obrazu. Mark Bridges zdecydował się na użycie "non-colours" (czerń, biel, granat, seledyn, pastele). Późniejszy efekt na ekranie jest niesamowity ;)

Fashion is not just a street, fashion shows, styling and photo shoots. Also, fashion finds its place in such areas such as film, music. Dress in movies since the very beginning was his an integral part. Costume made me an actor or actress to place their roles in the right place time. To properly capture the spirit of those, or even the present day.
In the beginning was not as rosy as it is today. Initially, the clothes that came from the actors wore their own
cabinets. They must also watch to make their costumes, hairstyles and make-up did not differ between takes of the same scene. The exceptions were historical films. For this purpose, borrowed costumes from the theater. In 1912, thanks to Adolph Zukorow (Founder of Paramount), costume designer created a function for the production of "Queen Elizabeth". Hired for this famous French fashion designer Paul Poiret. However, the emergence of independent departments costume, in turn, thanks to producer and director D.W. Griffith. It was he during the film production "Intolerance" of 1916 made sure that the actors and extras were specially prepared costumes. With time costume took on the role of increasing importance. Many stars, especially comedic been building their characters on appropriate selection of outfits. Who played major roles in the films was controlled by the record in terms of selection her clothing. Viewers often identify with the main character and her history, which likely inspired by the dress of your favorite star. The role of the costume was becoming more and more appreciated - were create full time, working time has been systematized. Additionally valued skill was adequate, careful selection of colors to black and white movies, a good costume designer need to know how a color will look on tape. Big studios began mass-famous fashion designers employ to improve in this area.
At the end of the 20s art of costume to consolidated its position in the world of cinema. From the 20s return to the present and for the movie "The Artist," directed by Michel Hazanavicius. One of the few black and white movies, and even more so dumb these days. Inspired by the cinema of the 20s The author of the costumes was Mark Bridges. He had only eight weeks to prepare costumes for the production. He examined a number of silent films in order to find the right accessories, the length of skirts that were worn and dressed. His effort to work out paid off. He received an Academy Award for best costumes. Peppy Miller style was inspired by Joan Crawford, movie star silent. Most of the creation was created by the tailors of Los Angeles. More than eighty originals were too fragile for such a busy character. Costume designer insisted that the design used for sewing costumes of those years. As it turned out later it was quite complex. Dresses were simple-looking in actually very complex. As mentioned above, the case for final assembly of color in the film in black and white was a matter of key. Not all colors look good in gray, and the contrast between the costume and set design determines the clarity. Mark Bridges decided to use "non-colors" (black, white, navy blue, celadon, pastels). The subsequent effect on the screen is amazing ;)

Żeby was jeszcze zostawić w klimacie lat 20. zaproponuje wam jeden z najpopularniejszych utworów tamtych czasów George'a Gershwina 'Rhapsody in Blue' : )

You have to leave the climate of the 20s propose to you one of the most popular songs of the time of George Gershwin's 'Rhapsody in Blue' : )